مناجات شهید چمران با حضرت محبوب:
خدایا! تو را شکر می‌کنم که اشک را آفریدی که عصاره‌ی حیات انسان است. آنگاه که درآتش عشق می‌سوزم، یا در شدت درد می‌گدازم، یا در شوق زیبائی و ذوق عرفانی آب می‌شوم و سراپای وجودم روح می‌شود، لطف می‌شود، عشق می‌شود، سوز می‌شود.
و عصاره‌ی وجودم بصورت اشک آب می‌شود و بعنوان زیباترین محصول حیات که وجهی به عشق و ذوق دارد و وجهی دیگر به غم و درد در دامان وجود فرو می‌چکد. ای خدای بزرگ اگر از من سندی بطلبی, قلبم را ارائه خواهم داد و اگر محصول عمرم را بطلبی، اشک را تقدیم خواهم کرد. خدایا !
تو مرا اشک کردی که همچون باران بر نمک‌زار انسان ببارم. تو مرا فریاد کردی که همچون رعد در میان توفان حوادث بغرم. تو مرا درد و غم کردی تا همنشین محرومین و دلشکستگان باشم تو مرا عشق کردی تا در قلب‌های عشاق بسوزم تو مرا برق کردی که تا آسمان ظلمت زده بتازم و سیاهی این شب ظلمانی را بدرم
دیدگاهی ثبت نشده