از دل

شرح عرفانی آیت الله سعادت پرور بر شعر «فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمى» از حافظ

فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمى
که جز ولای توام هیچ نیست دستاویز

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز
گفتا ز خوب‌رویان این کار کمتر آید

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی وان دل همه سوز
هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست
دل افسرده غیر از آب و گل نیست

شهادت می‌دهم چیزی ز دینداری نمی‌دانم
سراپا غرق تردیدم، من آیا یک مسلمانم؟
مسلمان نیست هرکس بی‌خبر باشد زهم‌ کیشش
حدیثی خوانده‌ام اینگونه سرگردان و حیرانم

بیت بیت غزلم شوق پریدن دارد/
وه که دیدار غزل درد کشیدن دارد/
چشم نرگس شده ات باده پرستم کرده/
سعی بین حرم و میکده دیدن دارد

تو نشونه بهاری. تو و دل بیقراری
دلیل انتظاری . من همیشه چشم به راهتم
یکی از عاشقاتم ای آخرین نجاتم

سلام ای قرار دل بی قرار

سلام ای طلوع شب انتظار

بیا ای عزیز دل فاطمه

به زخم دل شیعه مرهم بزار

خدایا! تو را شکر می‌کنم که اشک را آفریدی که عصاره‌ی حیات انسان است. آنگاه که درآتش عشق می‌سوزم، یا در شدت درد می‌گدازم، یا در شوق زیبائی و ذوق عرفانی آب می‌شوم و سراپای وجودم روح می‌شود، لطف می‌شود، عشق می‌شود، سوز می‌شود.